Το τρυφερό πόδι

Χαιρετώ σας φίλοι του διαδικτύου, νέοι, παλιοί, άπειροι ή καραβανάδες.

Νέος σχετικά στα ιστολόγια (εντάξει έχω παρακολουθήσει μερικά, δε λέω), είπα κι εγώ

να στήσω το δικό μου χώρο σε μια μικρή γωνιά της διαδικτυακής αυτοκρατορίας, προσπαθώντας να βρω τη θέση μου στο μικρό γαλατικό χωριό που συνεχίζει να πατάει πόδι με την τρέλα του στον κάλο των Ρωμαίων κατακτητών.

Με λίγα λόγια, μακριά από τα δήθεν και τα στημένα και τα καθώς πρέπει και όλα αυτά τα πράγματα.

Και μιας και δεν έχω ούτε ένα εκατοστό που να μου ανήκει σ' αυτή τη Γη, χαίρομαι που κατάφερα να φτιάξω τη γωνιά μου εδώ και ελπίζω να καταφέρω να τη διατηρήσω, όπως και να γράφω αυτό που θέλω χωρίς να επηρεάζομαι από τίποτα και κανέναν.

Άντε να δούμε.

Καλορίζικος.

(ελπίζω)



Πάμε!

Υ. Γ.
Τρυφερό πόδι και πράσινο κέρατο!
Αγαπημένες φράσεις από τεύχη του Λούκι Λουκ, που μου έχουν μείνει μέχρι σήμερα.
Τις χρησιμοποιούσαν οι "παλιοί της άγριας Δύσης για τους νεοφερμένους και άβγαλτους
που έφταναν στο "Γουέστ".
Επίσης πολύ ωραίες είναι οι εκφράσεις: "κουνάβι" και "κανάγια",
αλλά με αυτές θα ασχοληθούμε σε άλλο επεισόδιο!!!