Οι Μοιραίοι....

Πριν από λίγο ψάχνοντας παλιές αναρτήσεις της roadartist για Φλωρεντία & Βενετία, έπεσα παραδίπλα στα λίνκ της και εκεί στο σπουδαστήριο του νέου ελληνισμού όπου βρέθηκα να ακούω από τα χείλη του μεγάλου μας ποιητή Κώστα Βάρναλη τους στίχους των Μοιραίων του!

Διαβάστε με προσοχή, αλλά πολύ καλύτερα να τ' ακούσετε μόνοι σας από τον ίδιο εδώ!

Mες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ' η παρέα πίναμ' εψές·
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!
Ω! της αβγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας
,χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό·
τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα
στο σπίτι λυώνει από χτικιό·
στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη
κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.

Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!




Πείτε μου τώρα τι σας θυμίζει, τι σκέψεις σας φέρνει στο νου!
Επίκαιρο σαν να γράφτηκε χτες!



ΥΓ.
Όποιον ακούσω να λέει ότι η "Μπαλάντα του κυρ Μέντιου" είναι του Σφακιανάκη θα τονε βαρέσω!
Δεν αντέχω άλλο!