ΑΚΡΙΒΗ ΜΟΥ ΖΩΗ!

Πολύ πίεση έχει πέσει τελευταία και χρόνος δεν έχει μείνει ούτε για δείγμα.
Μετά βίας που προφταίνω να διαβάσω μερικούς φίλους στο διαδίκτυο και να αφήσω ίσως και κάποιο βιαστικό σχόλιο.
Η κατάσταση όλο και δυσκολότερη γίνεται για όλους μας.
Πολύ δουλειά για ομολογουμένως ελάχιστα χρήματα για τους περισσότερους και ακολούθως ελάχιστος έως καθόλου ελεύθερος χρόνος.
Όσοι έχουν την "τύχη" να κερδίζουν περισσότερα χρήματα από τον εξευτελιστικό βασικό μισθό, σπεύδουν να τα ξοδέψουν αγοράζοντας τον χρόνο που τους λείπει.
Εκεί που θα χρειαζόταν 1 ώρα για μια νοικοκυρά για να φτιάξει ένα κέικ, για παράδειγμα, τώρα μπορείς να αγοράσεις την ώρα αυτή για 5-10 ευρώ!
Επίσης αντί να αναλώσεις μια με μιάμιση ώρα για να πλύνεις το αυτοκίνητό σου, μπορείς να αγοράσεις το χρόνο αυτό πηγαίνοντας το σε ένα πλυντήριο μόνο από 6 ευρώ!
Μεγάλη ευκαιρία!

Έρχομαι τώρα να συνδυάσω άλλο ένα σημαντικό θέμα, μάλλον ερώτημα για την ακρίβεια. Μια μέρα αυτής της εβδομάδας είχα πάει στην τράπεζα.
Συνάντησα εκεί έναν παλιό μου συμμαθητή που είχα καιρό να τον δω. Ήξερα πως είχε ένα παιδάκι 2-3 χρονών,και τον ρώτησα τι κάνει το μικρό.
-Α, μου λέει, ξέρεις έκανα κι άλλο! Το παλιό, μου λέει, μεγάλωσε και τρέχει συνέχεια στην πλατεία με την μάνα του.... κι έτσι έκανα ένα μικρό, να τόσο, μου δείχνει, για μένα για μες το σπίτι!
Ξεραθήκαμε στο γέλιο!

Ρωτάω τώρα εγώ, αφού βρήκα την αφορμή, μπορεί ο μέσος άνθρωπος να φέρει στον κόσμο παιδιά?
Πρέπει να το κάνει, αν δεν έχει την δυνατότητα να τα μεγαλώσει σωστά?
Και ποιες είναι οι προϋποθέσεις (υλικές και πνευματικές) για να το κάνει?
Υπάρχουν κάποιες βασικές προϋποθέσεις που πρέπει να τηρούνται?
Πρέπει να υπάρχουν "πρέπει" σ' αυτά τα πράγματα(Τι πρέπει τι δεν πρέπει, ποτέ δεν σκέφτηκαααά)?
Ακόμα και αν πληρούνται οι προϋποθέσεις, σε τι κόσμο θα έρθουν τα παιδιά?
Έχει ή δεν έχει σημασία να σκέφτεται κάποιος το περιβάλλον, τα μεταλλαγμένα ή μολυσμένα τρόφιμα, τη ρύπανση κλπ?
Να εκπληρώσει κανείς τον "προορισμό" του ανθρώπου (να τεκνοποιήσει δηλ.) ή όχι?
Μήπως δεν είμαστε τίποτε άλλο από έναν ιό, μια αρρώστια που κατατρώει και απομυζεί το άτυχο σώμα αυτού του πλανήτη και πρέπει να σταματήσουμε να αυγατίζουμε?
Μήπως απλά ικανοποιούμε τον εγωισμό μας και την επιθυμία μας για παιδί?
Πρέπει να φέρνουμε παιδιά στον κόσμο για να πολεμήσουμε το δημογραφικό πρόβλημα της γερασμένης μας χώρας?
Ή ακόμα καλύτερα για να βοηθήσουν αύριο τα ασφαλιστικά ταμεία να σταθούν στα πόδια τους?

Κάποτε βρέθηκα μπροστά σε μια κουβέντα μιας κοπέλας με μια τσιγγάνα σχετικά μεγάλη σε ηλικία.
Ρωτάει η τσιγγάνα την κοπέλα:
-Παιδιά έχεις?
-Όχι. Απαντάει η κοπέλα.
-Να κάνεις, λέει η τσιγγάνα.
-Να κάνεις, γιατί η ζωή είναι ακριβή!
Φυσικά δεν εννοούσε ότι η ζωή είναι ακριβή, πολύτιμη, αλλά έχει ακριβό κόστος.
Οπότε κάνοντας νέος/α αρκετά κουτσούβελα και τα αμολήσεις σε φανάρια, μπορείς κάποια στιγμή να ξεκουραστείς κι εσύ σαν άνθρωπος και να αφήσεις τα παιδιά να σε τρέφουν!
Δεν είναι κακή ιδέα έτσι?
Βουρ λοιπόν στα κρεβάτια όλοι, γιατί....
.....η ζωή είναι ακριβή!