Σάββατο 31 Μαΐου 2008

Το "σιδερένιο πουλί"





Απίστευτο κι όμως βρέθηκε μια απομονωμένη φυλή ιθαγενών ινδιάνων στα βάθη των δασών του Αμαζονίου!

Κατά τη διάρκεια προσπάθειας Γερμανών Βιολόγων για τη διάσωση σπάνιων ειδών του Αμαζονίου, έγινε η απίστευτη ανακάλυψη. Ανακάλυψαν μία φυλή που δεν είχε έρθει ως τότε σε επαφή με τον "πολιτισμό" μας.

Συγκλονιστικές οι φωτογραφίες που τραβήχτηκαν από αέρα! Οι Ινδιάνοι αυτοί, τρομαγμένοι από την εμφάνιση του "σιδερένιου πουλιού" μαζεύτηκαν και στη συνέχεια κάποιοι από αυτούς βαμμένοι με έντονα χρώματα άρχισαν να τοξεύουν το παράξενο πράγμα στον ουρανό.

Το μεγάλο δυστύχημα είναι το μέλλον αυτών των ανθρώπων.

Σε λίγο οι παράνομοι υλοτόμοι θα φτάσουν στην περιοχή τους. Οι ιθαγενείς δεν θα μπορέσουν φυσικά να αντισταθούν σ' αυτούς τους νέους κονκισταδόρες!

Δεν έχουν τις λαμπερές πανοπλίες και οι ιθαγενείς δεν έχουν χρυσό κι ασήμι για να τους θαμπώσουν.

Όσοι απ' αυτούς επιζήσουν από τη σύγκρουση θα πεθάνουν σίγουρα από τις ασθένειες με τις οποίες θα τους τις μεταδώσει ο "πολιτισμός". Οι παρθένοι τους οργανισμοί δεν θα αντέξουν ούτε την πιο απλή ασθένεια...

Άλλη μια καταστροφή ενός πολιτισμού, έστω τόσο μικρού, στο βωμό του κέρδους και του χρήματος....

Μαζί με την τεράστια καταστροφή που συντελείται στον Αμαζόνιο, μια μικρή φυλή θα συναντήσει σε λίγο το πεπρωμένο της μη μπορώντας να σταθεί εμπόδιο στα σχέδια των μεγάλων εταιριών....

Και η παγκόσμια "κοινή γνώμη" κλείνει και πάλι τα μάτια, όπως συνηθίζει να κάνει πάντα....

Οι ιθαγενείς όσοι απομείνουν (αν απομείνουν) θα θυμούνται για πάντα τη μέρα αυτή που όλα άρχισαν, σαν τη μέρα που ήρθε το "σιδερένιο πουλί"...

Παρασκευή 30 Μαΐου 2008

ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ 1

Μεσημέρι στο σταθμό Μετρό των Αμπελοκήπων Μια κοπέλα ανεβαίνει τις κυλιόμενες σκάλες με την τσάντα της στον ώμο. Ξάφνου, νιώθει μια παρουσία πίσω της. Ανεβαίνει ένα σκαλοπάτι για καλό και για κακό. Η παρουσία ξωπίσω της. Σε κλάσματα δευτερολέπτων ακούει τον ήχο του φερμουάρ της τσάντας της που ανοίγει. Γυρίζει αμέσως! Ένα πρεζάκι, σχεδόν νηφάλιο, τραβάει το χέρι του από την τσάντα.
-Τι κάνεις εκεί ρε! Ούρλιαξε η κοπέλα!
-Να... τίποτα... δεν έκανα τίποτα....
-Τώρα ρε.... στην αστυνομία!
Παρά την άμεση αντίδρασή της κατά βάθος ήταν σοκαρισμένη και τα 'χε χαμένα. Δεν ήξερε τι να κάνει. Που είναι η αστυνομία? Ποιος να τη βοηθήσει? Η ασφάλεια, που είναι η ασφάλεια του μετρό?
Με το που ανέβηκαν τη σκάλα τα μάτια της έψαχναν βοήθεια από κάποιον, αλλά μάταια.
-Κύριε βοηθήστε με σας παρακαλώ, είπε με σπασμένη φωνή σε έναν περαστικό. "Πήγε να με κλέψει".
-Μήπως κάνεις λάθος? Της απάντησε και παρά τις διαβεβαιώσεις της ότι δεν το "φαντάστηκε", την προσπέρασε με γρήγορο βήμα σαν να του γινόταν βάρος...σαν να του φορτώθηκε ξαφνικά!
Απελπίστηκε, καθώς δεν βρέθηκε ένας χριστιανός να την βοηθήσει.
Το πρεζάκι σιγά σιγά απομακρυνόταν με τρόπο...
-Κάτσε 'δω! Του φώναξε.
-Α... εσένα έψαχνα... δεν έφευγα..... κοίτα να δεις εγώ έχω έιτζ και καρκίνο...
-Και πήγες να με κλέψεις μωρέ!!!
-Εντάξει... κοίτα να δεις αγάπη μου.... -την ακουμπάει στον ώμο δήθεν φιλικά...
-Ποιόν λες αγάπη μου ρε.... Κάτω τα χέρια σου. Ένα ζευγάρι μεσηλίκων έσπευσε και της έδειξε προς την κατεύθυνση ενός φύλακα της ασφάλειας του μετρό που πλησίαζε. Ο φύλακας είχε καταλάβει το σκηνικό και καλούσε βοήθεια από τον ασύρματο.
Σε λίγο φάνηκαν δύο ειδικοί φρουροί. Τους εξήγησε ότι τον έπιασε στα πράσα να την κλέβει και ότι έκανε τον ανήξερο.
-Τι θέλετε να κάνετε δεσποινίς? Αν θέλετε να κάνετε μήνυση υπάρχει διαδικασία. Πρέπει να έρθετε στο τμήμα κλπ κλπ....Έχετε δύο μάρτυρες? Διαφορετικά θα τον αφήσουμε ελεύθερο, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό.
-Είστε σοβαροί -αντέδρασε η κοπέλα. Τι μάρτυρες να έχω? Δεν σταμάτησε κανείς! Αυτός θα την πέσει σε κάποιον άλλο αν τον αφήσετε. Δεν γίνεται να κάνετε κάτι?
-Λυπούμαστε....
-Ωραία λοιπόν, ας τον αφήσετε και το κρίμα στο λαιμό μου και στο λαιμό σας....
Δεν μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό -σκέφτηκε καθώς απομακρυνόταν . Από τη μία δεν είχε κανέναν μάρτυρα αλλά και να 'χε τι θα γινόταν αν πήγαινε μαζί τους στο τμήμα , ενώ από την άλλη σε λίγο είχε ραντεβού στο νοσοκομείο για τα ράμματα?
Σκατά, σκέφτηκε.
Και μάρτυρες να είχα τι θα γινόταν? Θα έπρεπε να μπλέξω σε τρεχάματα και το μόνο που θα συνέβαινε είναι να βγει μετά από λίγο έξω ξανά στην πιάτσα, να γυρεύει λίγα ευρώ για τη δόση του κι αν δεν συμπληρώσει θα αρπάξει και καμιά τσάντα, στην τελική.
Σε λίγο έφτανε στο ραντεβού της, μα εκείνη έμοιαζε βυθισμένη μες τις σκέψεις της....



Άγνωστες λέξεις:


Αστυνόμευση
Πρόνοια
Αλληλεγγύη
Αλληλοβοήθεια
Συνάνθρωπος
Κοινωνικό κράτος
Πρόγραμμα απεξάρτησης
Ασφάλεια
Φιλαυτία
Χριστιανός

Πέμπτη 29 Μαΐου 2008

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ στα ψέματα & την αλήθεια



H ΣΩΣΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ 4!!!!!!


Πραγματικά δεν μπορώ να κάνω φούσκες με τσίχλες!!!:(((

Δεν πειράζει όμως δεν πτοούμαι με κάτι βίντεο όπως το παραπάνω!!!

Συγχαρητήρια σε όσους βρήκαν τη σωστή απάντηση,
δηλαδή τους:

skouliki

VagSiok

Roadartist

Κερδίζουν 1 ψηφιακό πακετο Big Booble!!! :)))

Τετάρτη 28 Μαΐου 2008

ΚΙ ΑΛΛΟ ΜΠΛΟΓΚΟΠΑΙΧΝΙΔΟ!

Ο VagSiok με προσκάλεσε σε ένα ακόμη μπλογκοπαίχνιδο στο οποίο θα αρχίσει να μεγαλώνει η μύτη μου αφού με αναγκάζουν να γίνω Πινόκιος!!!
Το παιχνίδι έχει και κάποιους κανόνες έτσι λοιπόν πρέπει να:
  • Γράψεις τέσσερις προτάσεις που αφορούν εσένα.
  • Μία από τις τέσσερις μόνο είναι πραγματικότητα. Οι άλλες τρεις είναι ψεματάκια!
  • Ζητάς από τους φίλους αναγνώστες να αποφασίσουν - ψηφίσουν ποια είναι η αληθινή πρόταση!

Οπότε, να οι δικές μου προτάσεις:

  1. Δεν έχω λεφτά να αγοράσω ένα πορτοφόλι για να βάλω τα λεφτά μου μέσα!
  2. Μπορώ να πω γρήγορα το γλωσσοδέτη: Κοράλλι ψιλοκόραλλο και ψιλοκοραλάκι, χωρίς να κάνω λάθος!
  3. Απεχθάνομαι τη φέτα, δεν μπορώ ούτε να τη μυρίσω!
  4. Δεν μπορώ να κάνω φούσκες με τσίχλα!

Αυτά ήταν τα ψέματά μου και η αλήθεια μου!

Περιμένω απαντήσεις....

Μέχρι τότε όμως παραθέτω μία μοναδική μαρτυρία για την μία και μοναδική αλήθεια του κόσμου μας!


















Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΥΣ SEX PISTOLS


GEGE???



Με τη σειρά μου καλώ τους: Run Boy Run , Laplace78 , Clandestino , elf , Roadartist , fpboy και Κιτσομήτσο να παίξουν κι αυτοί στο παιχνίδι!!!


Τρίτη 27 Μαΐου 2008

ιΔΙΟΧΕΙΡΟν μΠΛΟΓΚΟπΑΙΧΝΙΔΟν!!!



Ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα του φύλαρχου Run Boy Run και έγραψα, φωτογράφησα ένα αποσπασματάκι από τα Χρυσά Έπη ένα θησαυρό της Πατρίδας μας που είναι άγνωστο στον πολύ κόσμο, θαμένο κατά την άποψη μου.
Γράμμένο στην αρχαία ελληνική από άγνωστο συγγραφέα, κατά πάσα πιθανότητα κάποιον πυθαγόρειο, γράφω ένα απόσπασμα από την μετάφραση του κειμένου.
Κανόνες του παιχνιδιού:
1) Γράψε με το χέρι!
2) Σκάναρε ή φωτογράφησε!
3) Πόσταρε!
4) Κάλεσε 5 ή περισσότερους φίλους!
5) Μην ξεχάσεις να ειδοποιήσεις γράφωντας στο τέλος του post:
http://autographcollectors.blogspot.com/





Εγώ με τη σειρά μου θα καλέσω όποιους έχουν μείνει ακόμα!
:(((
(Δεν έχει μείνει πολύς κόσμος)
Οπότε καλώ τον Clandestino και βλέπουμε!
Έχει ο Θεός!!!

Παρασκευή 23 Μαΐου 2008

ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ!

Τα επεισόδια εις βάρος των μεταναστών στις πόλεις και τις παραγκουπόλεις της Νοτίου Αφρικής έχουν λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Μέχρι σήμερα έχουν χάσει τη ζωή τους τουλάχιστον 42 άνθρωποι και τουλάχιστον 16.000 έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους.
Πολλοί αποφασίζουν να γυρίσουν στις πατρίδες τους, ενώ άλλοι ψάχνουν καταφύγιο σε κέντρα κοινωνικής μέριμνας!
Τα πλήθη των ντόπιων εξαθλιωμένων πολιτών κατηγορούν τους μετανάστες πως τους"κλέβουν" τις θέσεις εργασίας και έχουν εξαπολύσει ένα ανελέητο κυνηγητό κατά των ξένων που δουλεύουν στη χώρα τους.



Εμάς άραγε μας θυμίζει κάτι?

"Μας φάγανε οι Αλβανοί".
"Γεμίσαμε Κινέζους".
"Πήρανε έναν Βούλγαρο αντί για 'μένα".

Πόσες φορές έχει ακουστεί κάτι παρόμοιο για τους μετανάστες στη χώρα μας?
Στην αρχή ο κόσμος τα έβαλε με τους Αλβανούς (οι πρώτοι αφιχθέντες) μετανάστες γιατί "έχανε" εξαιτίας τους θέσεις εργασίας!
Στη συνέχεια ακολούθησαν κι άλλες εθνότητες μεταναστών να τραβούν τα πυρά των ξενοφοβικών Ελλήνων. Πακιστανοί, Κινέζοι, Ρώσοι Ρουμάνοι, Βούλγαροι Αφρικανοί και άλλοι!
Κανένας βέβαια έξυπνος Ελληναράς δεν μπόρεσε να καταλάβει ποια τα πραγματικά αίτια και οι πραγματικοί υπεύθυνοι της δικής του κατάντιας και της εκμετάλλευσης (από την άλλη μεριά) των ξένων μεταναστών.
Κανένας δεν κατηγορεί τον εαυτό του πρώτα απ' όλα που χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί ανασφάλιστους ξένους εργάτες για να χτίσει το σπιτάκι του.
Κανένας δεν κατηγορεί το κράτος που έφτιαξε (και έπειτα οικειοποιήθηκε) όλα τα "μεγάλα έργα" με τον ιδρώτα και το αίμα όλων αυτών των ξένων.
Δεν κατηγορεί κανένας το κράτος αυτό που δεν υπάρχει ή δεν λειτουργεί ο μηχανισμός ελέγχου των συνθηκών εργασίας (έχω ακούσει ότι ο μηχανισμός αυτός λέγεται Επιθεώρηση Εργασίας! ΧΑ!)
Επιπλέον κανένας από όσους διαμαρτύρονται δεν θέλει να ασχοληθεί τώρα πια με τις δουλειές που καταπιάνονται στη χώρα μας οι ξένοι. Κανείς δεν θέλει να ασχοληθεί με περίπτερο, ψιλικατζίδικο, καθαρισμούς, υδραυλικά, οικοδομή κλπ.
Επί πλέον κανείς δεν κατηγορεί το ρημαδιασμένο το κράτος που δεν μπορεί να ελέγξει τα σύνορά του, και δεν παίρνει μέτρα για τους λαθρομετανάστες αφού η χώρα δεν μπορεί να αφομοιώσει τόσο μεγάλο μεταναστών.
Σκοπίμως όμως έχει σιωπήσει στο θέμα αυτό και ή δεν παίρνει θέση σοβαρή, είτε λαμβάνει μέτρα γελοία, είτε παίρνει σωστές αποφάσεις τις οποίες δεν εκτελεί ποτέ!
Διαίρει και βασίλευε λοιπόν, κατά την πάγια τακτική των Ρωμαίων, σύστημα διακυβέρνησης το οποίο ακολουθείται πιστά με μεγάλη επιτυχία μέχρι σήμερα!
Από τη μια Έλληνες και από την άλλη Ξένοι μετανάστες σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα.
Αντιπαλότητα που την βλέπεις σε οποιαδήποτε έκφραση της κοινωνικής ζωής από τη ζωή στη γειτονιά μέχρι τα γήπεδα κλπ.
Πραγματικά δεν έχει σκεφτεί κανένας το πολύ απλό?
Τι έχεις να χωρίσεις από τον άνθρωπο απέναντί σου?
Τι είναι αυτό που σε ενδιαφέρει τελικά?
Το χρώμα?
Η καταγωγή?
Η εθνικότητα?
Η γλώσσα?
Ή στο κάτω κάτω αν ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου θέλεις να σου συμπεριφερθεί σωστά να σε σέβεται και να σ' αντιμετωπίζει σαν άνθρωπο κι εσένα?

Δεν υπάρχουν κακά έθνη, μονάχα κακής ποιότητας άνθρωποι που μπορεί να βρίσκονται δίπλα σου, γύρω σου, στο κράτος, ακόμη και μέσα στην οικογένειά σου.
Σκέψου λοιπόν καλά πως θ' αντιδράσεις και με ποιόν τρόπο θα αντιμετωπίσεις τον άνθρωπο μετανάστη γιατί είναι πολύ πιθανό ο κακός της υπόθεσης να είσαι εσύ, μεγάλε!

Τετάρτη 21 Μαΐου 2008

Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ

Είναι εξωφρενικό το τι συμβαίνει σ' αυτή τη χώρα. Όλοι το ξέρουμε και το βιώνουμε καθημερινά.
Το σημερινό θέμα του post έχει να κάνει με ακόμα μία εξωφρενική κίνηση στην οποία προέβη η κυβέρνηση και με την οποία,με λίγα λόγια, προσφέρει την διαχείριση της ενέργειας στα χέρια των επιχειρηματιών και στερεί ουσιαστικά στον απλό πολίτη να είναι ενεργειακά αυτόνομος και ανεξάρτητος.
Όχι μόνο δεν δίνει ουσιαστικά κίνητρα για να δημιουργήσει ο κάθε πολίτης ένα φωτοβολταϊκό τόξο ή μία ανεμογεννήτρια αλλά φράζει το δρόμο προς την κατεύθυνση αυτή.

Το σχέδιο έχει ως εξής:


Πρώτον:
Κανένα οικονομικό κίνητρο στον απλό πολίτη για εγκατάσταση φωτοβολταϊκών με το κόστος ενός τέτοιου εγχειρήματος δυσβάσταχτο για το μέσο Έλληνα.

Δεύτερον:
Με υπουργική απόφαση πλέον μόνο βιομηχανικές εγκαταστάσεις έχουν το δικαίωμα να πωλούν ηλεκτρική ενέργεια στη ΔΕΗ. Έτσι αν κάποιος τοποθετήσει στην ταράτσα του ένα τέτοιο σύστημα 10τμ. , αμέσως θεωρείται βιομηχανική εγκατάσταση και ο ίδιος βιομήχανος!!!


Τρίτον:
Απαγορεύει τη δημιουργία τέτοιων πράσινων κατασκευών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας σε παραδοσιακούς οικισμούς και διατηρητέα κτήρια!
Δηλαδή τα νησιά με τους γραφικούς οικισμούς δεν έχουν δικαίωμα στην ενεργειακή αυτονομία.

Τέταρτον:
Έστω κι αν θέλεις με την κατασκευή ενός φωτοβολταϊκού να καλύψεις μόνο τις δικές σου απαιτήσεις θα πρέπει να καταβάλεις σε μελέτες και μηχανικούς υπέρογκα ποσά καθιστώντας στην πράξη αδύνατο το όλο εγχείρημα!

Συμπέρασμα:
Ενώ όλοι έχουμε το δικαίωμα να αυτονομηθούμε ενεργειακά με κατάλληλες εγκαταστάσεις,
την πραγματική δυνατότητα να το καταφέρουν θα την έχουν λίγοι, οι οποίοι θα δίνουν και σ' εμάς λιγάκι -μην ανησυχείτε όμως- σε καλέέές τιμές!
Αυτοί οι γνωστοί λίγοι!


Αναλυτικότερες πληροφορίες:
http://www.greenpeace.org/greece/news/pv-obstacle#
και
http://www.greenpeace.org/greece/press/118517/pv-obstacle

Τρίτη 20 Μαΐου 2008

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΗ




Βαρέθηκα να ακούω για αυτήν την καταστροφολογία και την ισοπέδωση των πάντων με την οποία με βομβαρδίζουν καθημερινά.
Είναι πολύ ωραίο να ανακαλύπτεις πως τα πράγματα και οι άνθρωποι δεν μοιάζουν ακριβώς όπως παρουσιάζονται από διάφορους και διάφορα μέσα.
Το ξέρεις και το πιστεύεις πως η ισοπέδωση αυτή δεν είναι αληθινή και ξάφνου βρίσκεσαι μάρτυρας γεγονότων που δικαιολογούν αυτές τις απόψεις σου.

Δεν είναι λοιπόν όλα στραβά κι ανάποδα, δεν είμαστε μια χώρα κάφρων για να μας αξίζει ότι μας συμβαίνει και δεν υπάρχει μόνο κακομοιριά (και Καλομοίρα). Απλώς μόνο η πλευρά αυτή των πραγμάτων προβάλλεται
Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Πολύ διαφορετική ευτυχώς!
Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί η κίνηση πάρα πολλών συνανθρώπων μας, να μην πετούν το νέο εισιτήριο των 0,80 ευρώ μόλις το χρησιμοποιήσουν, αλλά να το δίνουν σε κάποιον συμπολίτη μας.
Είναι μια εικόνα αλληλεγγύης αυτή η πράξη.
Είναι μια κίνηση ευγενική και τόσο μαζική που δείχνει ότι παρ' όλα αυτά που μας συμβαίνουν, τα καθημερινά και πολλές φορές πολύ δύσκολα προβλήματα, δεν έχουμε χάσει τους εαυτούς μας, το σεβασμό μας και την συμπάθεια για τους συνανθρώπους μας.
Μοιάζει με εικόνα άλλης εποχής τότε που οι άνθρωποι ζούσαν αφήνοντας τις πόρτες τους ξεκλείδωτες, που το πρόβλημα του γείτονα ήταν και δικό σου και που έφτανε ένα τραγούδι να σε παρασύρει από τα μύρια προβλήματά σου και τη φτώχεια σε γλέντι αυθεντικό μεταξύ αυθεντικών ανθρώπων.
Σίγουρα σε μικρότερο βαθμό, αλλά πράγματι κάτι δείχνει.
Τι συμβαίνει λοιπόν:
Το νέο εισιτήριο ισχύει για μιάμιση ώρα, για όλα τα μέσα μεταφοράς (τραμ, τρόλεϊ, ΗΣΑΠ, μετρό, λεωφορείο και για πολλαπλές διαδρομές).

Τη στιγμή που φτάνεις στον προορισμό σου αν δεν έχεις σπαταλήσει και τη μιάμιση ώρα - πράγμα ΑΠΙΘΑΝΟ) αντί να το πετάξεις μπορείς να το δώσεις σε κάποιον άλλο να το χρησιμοποιήσει αφού υπάρχει ακόμα πολύς χρόνος!
Πολλοί είναι εκείνοι που αφήνουν το εισιτήριό τους πάνω στα μηχανήματα ακύρωσης έτσι ώστε να το βρει κάποιος και να το χρησιμοποιήσει.
Την απλή αυτή κίνηση έσπευσαν να τη μιμηθούν ακόμα περισσότεροι.

Το γεγονός είναι ένα.

Είναι μια πολύ καλή πράξη και πρέπει να τη διαδώσουμε και σε περισσότερους!


ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΠΕΤΑΞΕΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΤΟ ΔΩΣΕΤΕ ΣΕ ΕΝΑ ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ ΜΑΣ;


Όπως λέει και ο gatouleas στο blog του (http://www.gatouleas.wordpress.com/).


ΔΙΑΔΩΣΕ ΤΟ!!!

Παρασκευή 16 Μαΐου 2008

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Είναι Τετάρτη απόγευμα και η στιγμή μας βρίσκει στις αποβάθρες του ΗΣΑΠ στην ομόνοια. Ξάφνου εκεί που όλοι καρτερούσαν να φανεί το τρένο κοιτώντας όλοι προς την ίδια μεριά, παραδίπλα, εκεί που τα πρώτα βαγόνια σταματούν, η άκρη του ματιού μου συλλαμβάνει μια περίεργη φιγούρα. Ένας χρήστης ναρκωτικών, γύρω στα 35 με 40, πάλευε να περπατήσει. Στο χέρι ένα κινητό.
Συνηθισμένος από τέτοιες εικόνες στην ομόνοια δεν έδωσα πολύ σημασία. Το τρένο σταμάτησε. Βρισκόμασταν μπροστά απ' το πρώτο βαγόνι. Σε λίγο θα άνοιγε η πόρτα. Αφήσαμε τον πολύ τον κόσμο να περάσει μπροστά μας, καθώς το συνηθίζω να μπαίνω τελευταίος. Αφού καθάρισε σχεδόν ο χώρος πίσω μου, κοντά στο παγκάκι ,κάθετα σ' αυτό, ο άντρας που είχα δει πριν κείτονταν κάτω. Το κινητό γλίστρησε από την μισάνοιχτη παλάμη του. Το βλέμμα μου προχώρησε προς το πάνω μέρος του κορμού του ψάχνοντας για το πρόσωπο. Φαντάστηκα πως απλά είχε μόλις φτιαχτεί και έλιωνε στο πάτωμα. Το κεφάλι του ήταν πίσω από μια επιδαπέδια πινακίδα. Τα μάτια μου έψαξαν στο χώρο για κάποιον που να κοιτάζει ότι κι εγώ και είδαν λίγους.
Μια κοπέλα που βρισκόταν μπροστά του κοίταζε προς την πόρτα του βαγονιού όταν ξαφνικά, σαν κάποιος να την ακούμπησε στον ώμο, γύρισε και βλέποντάς τον έσπασε αυτό που μέσα στο μυαλό μου έμοιαζε σιωπή.
Κάτι σαν βοήθεια ήταν τα λόγια που βγήκαν. Ακολούθησε ένας νέος με κουστούμι και βαλίτσα στο χέρι που βρέθηκε πάνω απ' τον άντρα. Κινήθηκε λίγο σαστισμένα, αριστερά προς τις σκάλες που σε βγάζουν στα εκδοτήρια και με μια ξαφνική αλλαγή κατεύθυνσης με βήμα πιο αποφασιστικό και γρήγορο έφτασε στην πόρτα στο τέλος της αποβάθρας. Ήταν όμως κλειστή και ο νέος με το κουστούμι γύρισε αλλού το βλέμμα του που έψαχνε για βοήθεια.
Δεν είδα την επόμενή του κίνηση γιατί είχα ήδη ξεκινήσει για το δωμάτιο ελέγχου στο μέσον της αποβάθρας. Ήξερα ότι κάποιος σίγουρα θα βρίσκεται εκεί. Λίγο παραπέρα ένας μεσήλικας, χρήστης κι αυτός, που ψέλλιζε σε μια καστανή κοπέλα με αλογοουρά να καλέσει ένα ασθενοφόρο με το κινητό της. Καθώς απομακρυνόμουν την άκουσα να τον καθησυχάζει.
Οι πόρτες είχαν ανοίξει και το πλήθος είχε κιόλας μπει στα βαγόνια. Σχεδόν άδεια η αποβάθρα στην κατεύθυνση προς Πειραιά όταν έσκυψα στο χαμηλό παράθυρο.
Δύο άντρες γύρω από ένα γραφείο έμοιαζαν να συζητούν σε χαλαρό ύφος. Ο ένας έσκυβε πάνω από κάτι χαρτιά.
-Κάποιος χρειάζεται βοήθεια. Κάποιος έχει πέσει κάτω και δεν κινείται.
Αμέσως ο άντρας που καθόταν έξω από το γραφείο πετάχτηκε από την καρέκλα του και έκανε να βγει από το δωμάτιο ελέγχου.
-Τι έγινε; Με ρώτησε λίγο τρομαγμένος καθώς κι οι δυο κινηθήκαμε προς την αρχή της αποβάθρας.
-Κάποιος είναι ξαπλωμένος κάτω, μάλλον ναρκομανής Του απάντησα και το πρόσωπό του έδειξε να αλλάζει σαν να ησύχασε με τα λόγια μου.
-Κατάλαβα, μου είπε. Κάθε μέρα τα ίδια. Δεν ξέρεις πόσους απ' αυτούς βρίσκουμε κάθε μέρα.
Άλλαξε το βήμα του σε πιο αργό, είχε ηρεμήσει και άρχισε να μασάει ξανά την τσίχλα του. Έμοιαζε σαν να πήγαινε για δουλειά ρουτίνας και σίγουρα όχι για να σπεύσει σε κάποιον που βρίσκεται σε ανάγκη.
Δεν έκοψα το βήμα μου και έτσι βρέθηκα αρκετά μπροστά του όταν έφτασα κοντά στον ξαπλωμένο άντρα.
Γύρω του δυο ένστολοι της ιδιωτικής εταιρίας ασφάλειας και ένας με πολιτικά και ασύρματο στο χέρι που μίλαγε σε κάποιον. Ο ένας από τους σεκιούριτι φώναζε στο κινητό του.
-Γρήγορα.... Κάτω είναι, στις αποβάθρες. Κάτω σου λέω....γρήγορα..γρήγορα..
Ο άλλος έσκυψε να διαπιστώσει σε τι κατάσταση βρισκόταν ο άντρας.
Οι αποβάθρες είχαν ελάχιστο κόσμο. Δυο τρεις σε κοντινή απόσταση από τον πεσμένο άνθρωπο, άλλοι τόσοι παραπέρα. Μου φάνηκε πως ο νέος με το κουστούμι και τη βαλίτσα στο χέρι δεν ήταν πια εκεί Το ίδιο και η κοπέλα με την αλογοουρά Ίσως όμως να κάνω και λάθος.
Στο μυαλό μου έφερα την εικόνα των νοσοκόμων να τον κουβαλούν πάνω σε φορείο. Φαντάστηκα πως το χέρι του έπεσε στο πλάι στο φορείο καθώς ανέβαιναν βιαστικά τα σκαλοπάτια.
Το επόμενο τρένο σταμάταγε στο σταθμό.
Ένα ξάφνιασμα ήταν αυτό που ένιωσα, μάλλον και οι υπόλοιποι γύρω, καθώς με μια λαστιχένια κίνηση του κορμιού του ο άντρας σηκώθηκε με μιας!
-Καλά είμαι. Καλά είμαι σου λέω. Είμαι εντάξει.
Η πόρτα του πρώτου βαγονιού άνοιξε.
Ο άντρας μπήκε στο τρένο προσπαθώντας να κρατήσει ίσιο το βήμα του.
Όλοι στην αποβάθρα έμειναν άφωνοι, έκπληκτοι από το γεγονός.
Μπήκαμε κι εμείς στο τρένο.
Όχι όμως στο ίδιο βαγόνι.

Τρίτη 13 Μαΐου 2008

ΞΕΓΝΟΙΑΣΤΗ ΜΕΡΑ!




Καλησπέρα φίλοι!


Σήμερα αποφάσισα να γράψω για κάτι περισσότερο εύθυμο απ’ ότι τα προηγούμενά μου post.
Και δεν είναι άλλο από τις δύο εκθέσεις που επισκέφτηκα στο σαββατοκύριακο.
Την ανθοκομική έκθεση Κηφισιάς και την έκθεση βιβλίου στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου.


ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ


Ξεκίνησα το μεσημεράκι της Κυριακής για να πάω στην Κηφισιά με τον ηλεκτρικό.
Πραγματικά ήταν μια όμορφη Κυριακή ιδανική για τέτοιες βόλτες καθώς ο ήλιος αναβόσβηνε μπαινοβγαίνοντας στα σύννεφα, κρατώντας έτσι και τη θερμοκρασία γύρω στους είκοσι βαθμούς σε συνδυασμό πάντα με ένα δροσιστικό αεράκι.
Με ξένισε λίγο το εισιτήριο των 1,50 ευρώ στην είσοδο της έκθεσης, αλλά απ’ τη στιγμή που βρέθηκα μπροστά στα φυτά και τα λουλούδια το ξέχασα αμέσως.
Δεν γνωρίζω αν η προσέλευση του κόσμου ήταν μεγάλη φέτος. Εκείνη την ώρα όμως υπήρχε αρκετός κόσμος χωρίς να είναι φίσκα.
Εύκολα ζαλιζόσουν από την ποικιλία και την ποσότητα των φυτών. Αν και πρέπει να ήταν λίγο πιο ακριβά από πέρυσι - αυτή την εντύπωση μου έδωσε – σχεδόν όλοι άφηναν το χώρο τουλάχιστον με δύο φυτά ο καθένας στις τσάντες τους.
Προσωπικά, αυτή τη φορά κατάφερα να μην ξεμυαλιστώ και να αγοράσω δύο Λουϊζες, ένα Δεντρολίβανο και μία Αρμπαρόριζα - και τα τέσσερα ήταν μικρά γλαστράκια.
Χρειαζόμουν κάποια ανθεκτικά φυτά που μπορούν με λίγη φροντίδα να εξελιχτούν σε μεγάλο θάμνο στο μπαλκόνι.
Πανέμορφη η σύντομη βόλτα στην έκθεση.
Βέβαια πριν φύγω έκανα τις απαραίτητες σε μαρμελάδες και γλυκά του κουταλιού ΚΑΙ μέλι ελάτης(βανίλια)! Είμαι γλυκατζής, τί να κάνουμε?


ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Το απόγευμα της Κυριακής ήρθε η ώρα να γυρίσω την έκθεση βιβλίου στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου
Και πάλι ο καιρός βοηθός!
Και η ώρα η καταλληλότερη, όχι πολύ νωρίς, ούτε πολύ αργά, έτσι ώστε να έχεις αρκετό χρόνο μπροστά σου πριν σουρουπώσει και βάλει ψύχρα.
Ξεκίνησα το χάζι από Ακρόπολη προς Μακρυγιάννη και από το αριστερό μέρος.
Ενδιαφέροντα βιβλία, κάποια που πάντα τα ήθελες αλλά σκεπαστεί από άλλα στο μυαλό σου, γενικά δεν μπορείς να μην δεις όλη την έκθεση ακόμη κι αν δεν αγοράσεις τίποτα στο τέλος.
Το μόνο που, κάποια στιγμή αρχίζεις και ζαλίζεσαι από την ποικιλία και τις κλεφτές ματιές που ρίχνεις.
Η συμβουλή μου σε όποιον θελήσει να τη γυρίσει είναι να κάνει οχτάρια γύρω από τις τρεις, νομίζω, ομάδες περιπτέρων, αλλιώς κινδυνεύει να πιαστεί για τα καλά ο λαιμός σου.


ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΣΤΑΣΗ:



  • Στο κτήριο στο 17 της Διονυσίου Αρεοπαγίτου για ενυπόγραφη διαμαρτυρία κατά της πρόθεσης να κατεδαφιστεί προκειμένου, όποιος πάει για καφεδάκι στο καφέ του νέου «εκτρωματικού» μουσείου της Ακρόπολης, να μπορεί να βλέπει τη βάση του Ιερού βράχου.
    Υπενθυμίζω πως εξαιτίας της θέσης του νέου μουσείου η έκθεση βιβλίου θα μετακομίσει από το νέο έτος!!! Άραγε με ποιο τρόπο καθίσταται εμπόδιο???
    Τα μυαλά των υπευθύνων σκέπτονται με γνωστό σε μας τρόπο, άλλωστε!


  • Μπροστά από πλανόδιους μουσικούς και ζογκλέρ που δίνουν άλλο χρώμα στον πεζόδρομο. ΠΡΟΣΟΧΗ!!!
    Δεν παρακολουθούμε πρώτα και φεύγουμε στο τέλος όταν βγαίνει το καπέλο για ότι έχετε ευχαρίστηση!
    Αν δεν έχεις την ευχαρίστηση φύγε γρήγορα από την αρχή, μη γρουσουζεύεις με την παρουσία σου!
    Σε πεζούλι με καφέ στο χέρι ή όχι , ή και μπυρίτσα για χάζι και για να φορτώσεις ήλιο!
    Τελείως χαλαρωτικό!

ΜΠΟΡΕΙΣ ΕΠΙΣΗΣ:



  • Να ανέβεις στην Ακρόπολη.
  • Να ανέβεις στου Φιλοπάππου.
  • Να βολτάρεις στην Πνύκα και γύρω από το εκκλησάκι του Άη Δημήτρη του Λουμπαρδιάρη.
  • Να ανέβεις στα Αναφιώτικα.
  • Να κινηθείς προς Πλάκα από τα στενά κάτω στου Μακρυγιάννη.

Μια φορά επιλογές έχεις πολλές και η βόλτα στην έκθεση βιβλίου, εκτός ότι από μόνη της θα σε καλύψει, αποτελεί και πρώτης τάξεως ευκαιρία για περίπατο στα γύρω σημεία.
Να δούμε του χρόνου που θα τρέχουμε…

Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΩΡΑ

Καλή εβδομάδα δε όλο τον κόσμο!



Την προηγούμενη εβδομάδα συνειδητοποιήσαμε ξαφνικά, εγώ και η αδερφή μου, πως γίναμε δέκτες του ίδιου μηνύματος από τουλάχιστον 4 διαφορετικούς ανθρώπους σε λιγότερο από μια εβδομάδα. Κατά τη διάρκεια της κουβέντας, ο καθένας απ' αυτούς, μας τόνισε τη βούλησή του να φύγει από την Αθήνα και μάλιστα το συντομότερο δυνατόν. Οι λόγοι που τους οδήγησαν στην απόφαση αυτή, ίδιοι για όλους. Πάρα πολύ δουλειά για πολύ λίγα χρήματα, ελάχιστος έως καθόλου ελεύθερος χρόνος, ΤΡΟΜΕΡΟ ΑΓΧΟΣ, γενικά, δηλαδή, πολύ κακής ποιότητας ζωή!
Ο ένας ψάχνει να βρει δουλειά στην επαρχία, ο άλλος να μεταφέρει την επιχείρησή του, άλλος να πάει σε νησί, άλλος σε βουνό.
Γεγονός είναι ότι, παίρνοντας για παράδειγμα από τον εαυτό μου, θα θέλαμε μία ημέρα να διαρκεί τουλάχιστον 30 ώρες.
Και αναλύω:
9 ώρες για να κοιμηθείς αξιοπρεπώς και να σε ξυπνήσουν και 2-3 φορές τα μηχανάκια τη νύχτα.
1 ώρα να φτιαχτείς, μπάνιο και να τσιμπήσεις, όλα αυτά σχεδόν όχι με την ψυχή στο στόμα.
10 ώρες δουλειάς με το πήγαινε-έλα μαζί.
1 ώρα να κάτσεις να φας σαν άνθρωπος.
3 ώρες για να κάνεις και καμιά δουλειά (γιατί δεν την κάνει άλλος).
Αμέσως αμέσως φτάνουμε στις 24 ωρίτσες που κρατάει η Γήινη μερούλα μας, χωρίς να κάνεις τίποτα για 'σένα.
Νομίζω λοιπόν πως οι έξι επιπλέον ώρες που μας "δίνω" την ημέρα φτάνουν για να ασχοληθείς με κάποιο χόμπι (όχι Χόμπιτ!), να πας μια βόλτα, να ψωνίσεις,να πας για φαγητό, να διαβάσεις και γενικά ότι τραβάει η ψυχή σου, χωρίς να βλαστημάς!
Βεβαίως 30 ώρες δεν υπάρχουν και το σίγουρο είναι πως ακόμη και να υπήρχαν, ο χρόνος της εργασίας θα καταλάμβανε και τις επιπλέον ωρίτσες μας.
Για τους περισσότερους θα αποτελούσε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να κερδίσουν λίγα ακόμη χρήματα (τι λίγα? σχεδόν διπλό ημερομίσθιο) και να καλύψουν έτσι λογαριασμούς που τρέχουν, δάνεια, κάρτες και λοιπά.
Οπότε, το σχέδιο αυτό θα ήταν πολύ καλό για να γίνει αληθινό! Παρατρίχα όμως να υποκύψουμε στη μοίρα μας!
Όχι!
Είναι μεγάλος ο αριθμός όσων επιλέγουν την αποκέντρωση! Πλέον δεν είναι μια απλή επιθυμία. Είναι ανάγκη! Είναι βασική ανάγκη!
Όλο και περισσότεροι κατανοούν ότι δεν υπάρχει μέλλον σ' αυτή την πόλη, την πόλη με τις ψευδαισθήσεις και τις τόσες ψεύτικες υποσχέσεις!
Το πρώτο κύμα έχει ήδη φύγει.
Περιμένουμε από στιγμή σε στιγμή το δεύτερο πιο μεγάλο!
Έπειτα θα έρθει το επόμενο κύμα ακόμη μεγαλύτερο και θα παρασύρει και άλλους που συζητούσαν με τίποτα να φύγουν.
Έτσι γίνεται, είναι ένα ντόμινο!
Δεν υπάρχει άλλη λύση! Μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας!
Διαφορετικά θα υποφέρουμε με σκυμμένο το κεφάλι τον αργό και επώδυνο θάνατο της πόλης.
Μόνο που θα βρεθούμε ξαφνικά μπροστά σε μία έκπληξη!
Δεν θα φτάσουμε ποτέ μπροστά στο θάνατο.
Θα είμαστε από πολλά χρόνια νεκροί!

Πέμπτη 8 Μαΐου 2008

ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΝΟΛΗ!

Μόνο αυτό έχω να πω!
Ένα μεγάλο μπράβο στο σύντροφο Μανόλη που τίμησε, με την παρουσία του στο ίδρυμα Κων/νος Μητσοτάκης τον επίτιμο φέρνοντας την αηδία στους πραγματικούς αγωνιστές αυτού του τόπου!
Τελικά είναι πραγματικότητα (κι ας μην ήθελα να το πιστέψω) το γεγονός πως ο καθένας έχει την ΤΙΜΗ του, κάτι σαν καρτελάκι με barcode που κρέμεται από το σβέρκο και αρκεί να την εξαργυρώσεις στο ταμείο!
Τι κι αν πρωτοστάτησε σε αγώνες, τι κι αν κατέβασε τη σημαία απ΄την Ακρόπολη και μ' αυτή του την πράξη εξυψώθηκε σε σύμβολο?
Τζίφος!!!
έρχεται μιά στιγμή που δίνεις μιά και χύνεις την καρδάρα με το γάλα!
Απ΄την άλλη δεν είναι ο μόνος που ακολουθεί μια τέτοια πορεία.
Δυστυχώς η ιστορία μας, μας έχει αποδείξει πώς κατά καιρούς μεγάλοι αγωνιστές πέρασαν στο αντίπαλο στρατόπεδο αμαυρώνοντας έτσι τις αιματοβαμένες σελίδες της.
Το γεγονός ότι χειροκρότησε τον επίτιμο δεν είναι σίγουρα το πιό ντροπιαστικό της Ιστορίας,
είναι όμως κατάπτυστο γιατί με την πράξη του αυτή δίνει το παράδειγμα.
Κι αν υποθέσουμε ότι ο σύντροφος Μανόλης δεν έχει τα λογικά του και προέβη στην πράξη του αυτή, σε μια προσπάθεια να τον δικαιολογήσω, τότε δεν βρέθηκε κανένας από τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα του να τον προστατέψει???
Κρίμα!

Ο αγώνας όμως δεν σταματάει σε πρόσωπα και ότι αυτά αντιπροσωπεύουν!
Είναι πολύ πιο πέρα από αυτά, τα έχει ήδη ξεπεράσει!
Δυστυχώς όμως πάντα η Ιστορία επαναλαμβάνεται!

ΘΑ ΜΑΣ ΘΑΨΕΙ ΟΛΟΥΣ Ο ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ!!!!

Υ.Γ.
Υπήρξαν και άλλοι στο ίδρυμα (που να τους πάνε σε ίδρυμα!).
Εννοείται όμως ότι είναι ανάξιοι λόγου.

Τρίτη 6 Μαΐου 2008

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΡΘΟΥΡΩΤΑ!

ENA BINTEO NTOKOYMENTO!

Ελπίζω σε σύντομο διάστημα να καταφέρω να αποσπάσω μία αποκλειστική συνέντευξη από τον μοναδικό αυτόν οπαδό των BON JOVI!

Είναι γεγονός και φυσικά πολύ γνωστό ότι το παραπάνω κομμάτι ήταν εκείνο που τον έκανε να αγαπήσει όσο τίποτε άλλο στη μουσική σκηνή το γνωστό αυτό συγκρότημα.

Περιμένω με ανυπομονησία να γράψει και ο ίδιος τις απόψεις του και να απαντήσει στα τόσα ερωτήματα γύρω από το μύθο του!

Προσεχώς, λοιπόν.....

Κυριακή 4 Μαΐου 2008

ΗΡΘΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΗΡΘΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Να 'μαι και πάλιιι! Απ΄ότι βλέπω κατάφερα να βρεθώ πάλι μπροστά από το πληκτρολόγιο.
Τώρα βέβαια, θα μου πείτε, τί ήρθες να μας πεις, ότι ήρθε το τέλος?
Όχι καλέ, ηρεμήστε, δεν έγινε τίποτα! ....Στο παρά τρίχα!!!
Απλά, να, πέρασε πριν από λίγο έξω απ' το παράθυρο ο "ΗΡΘΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ", ένας φουκαράς της γειτονιάς όπου εκεί που περπατάει στα καλά καθούμενα αρχίζει να ουρλιάζει και να κραυγάζει λόγια ασυνάρτητα (μάλλον όμως όχι γι' αυτόν), ενώ όλα αυτά διαρκούν όσο η απόσταση μεταξύ δύο στενών. Μετά σταματάει και συνεχίζει να περπατάει σαν να μην τρέχει τίποτα. Θυμίζει απίστευτα μιά διαφήμιση εταιρίας κινητής με κάποιον γραφικό "τρελό" που φώναζε στους δρόμους "ήρθε το τέλος, ήρθε το τέλος", εννοώντας το τέλος κινητής τηλεφωνίας.
Η δική μας η κατάστασή, ακόμα δεν έχει φτάσει σ' αυτό το σημείο Ως πότε όμως?

Ο καθένας μας στον προσωπικό του κόσμο, έχει τόσα στο κεφάλι του, δουλειά, οικογένεια, γυναίκα, λογαριασμοί, κανάλια, ειδήσεις, νόμοι ( ή και παραθυράκια) κλπ, που τα πράγματα σε ωθούν να αντιδράσεις έξω από "λογική".

Ο καθένας μας έχει το δικό του μηχανισμό απόσβεσης αυτών των κραδασμών και των κλονισμών, κάτι σαν αμορτησέρ. Τί θα γίνει όμως όταν αυτό φθαρεί ή η λακκούβα είναι γκρεμός? Ποιά θα είναι η αντίδραση τότε?
Τί θα γίνει όταν σου φάνε τη θέση πάρκινγκ?
Τί θα γίνει όταν σου 'ρθεί ένας φουσκωμένος λογαριασμός?
Τί θα γίνει αν δεν το δώσει το πέναλτι?
Τί θα γίνει όταν θα πρέπει να πληρώσεις περισσότερο φόρο για το καλό της οικονομίας?
Τί θα γίνει όταν θα αθωωθεί η ζαρντινιέρα?
Τί θα γίνει αν κάνει λάθος ο γιατρός?
Τί θα γίνει αν σου σκοτώσουν τον άντρα ή τον πατέρα μέσα στο λεωφορείο που οδηγούσε?

Ο ανθρωπάκος που φωνάζει "ήρθε το τέλος" είχε μάλλον μιά ήπια αντίδραση.
Αλλά τέτοιες αντιδράσεις σε λίγο καιρό θα αποτελούν πολυτέλεια!

Όσο χειρότερη η θέση που σε φέρνουν, τόσο χειρότερη η αντίδραση!
Μέχρι το σημείο να μην έχεις τίποτα άλλο να χάσεις και μόνο να αντιδράσεις μπορείς!

Μέχρι τότε, μακριά από τηλεοράσεις και μόδες και ας ανοίξουμε και καμιά κουβέντα με το διπλανό, μην βάζουμε βιαστικά το κλειδί και να ανοίγουμε γρήγορα γρήγορα την πόρτα μην τον συναντήσουμε. Στην ανάγκη σε αυτόν θα τρέξεις ρεεε!!!
Α! Και να διαβάζουμε και κανα βιβλίο λίγο λίγο όταν βρούμε χρόνο!
...Και να διαβάζουμε πολλά μπλόγκ να κρίνουμε και να ρωτάμε γιατί, μην τα δεχόμαστε όλα μασημένα και έτοιμα γιατί το μόνο που μπορείς να πεις είναι:
"ΑΣ ΤΟ ΚΑΤΑΠΙΩ ΚΙ ΑΥΤΟ"!!!

Γεια!
(ψιλοοργισμένος!)